Από το 1880 έως και τη σύγχρονη εποχή, οι ελληνικές κυβερνήσεις καταχρέωναν το κράτος µέσα σε ταχύτατο χρονικό διάστηµα, όχι για να υλοποιήσουν µια πολιτική ανάπτυξης, αλλά για να ξεπληρώσουν παλαιότερα δάνεια ή να καλύψουν τα ελλείµµατα που δηµιουργούσε η πολιτική πελατειακών σχέσεων µε τους ψηφοφόρους τους.
Μας δανείζουν και µας γονατίζουν.
Για ένα κράτος, η προσφυγή στο δανεισµό θα πρέπει να αποφασίζεται και να χρησιµοποιείται κυρίως σε δύο περιπτώσεις: α) Για την πραγµατοποίηση επενδυτικών έργων, τα οποία -είτε άµεσα είτε έµµεσα- θα βελτιώσουν το επίπεδο της οικονοµικής ανάπτυξης της χώρας, έτσι ώστε το επιπλέον εισόδηµα που θα δηµιουργηθεί για το κράτος, να µπορεί να καλύψει το δανεισµό και β) για την κανονική λειτουργία του κράτους σε περίπτωση έκτακτων καταστάσεων ή οικονοµικής ύφεσης.
Και στις περιπτώσεις αυτές, όταν ξεπεραστούν οι αρνητικές συνθήκες, η οικονοµική πολιτική θα πρέπει να στοχεύει στην αποκατάσταση των εσόδων του κράτους, ώστε να αποπληρωθεί ο δανεισµός που χρησιµοποιήθηκε στις έκτακτες συγκυρίες.
ΑΝ σας άρεσε αυτό το άρθρο κάντε κλίκ...ΕΔΩ.. για να είστε οι πιο ενημερωμένοι αναγνώστες του διαδικτύου!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου