Γερμανική προπαγάνδα:Η άψογη μηχανή σε κίνηση
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της γερμανικής προπαγάνδας. Πώς προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για να δεχθεί αυτό που θα της επιβάλλουν.
Άρθρο του γνωστού περιοδικού Spiegel: «Το τέλος των γερμανικών ψευδαισθήσεων»
«Οι γερμανικές εταιρείες φοβούνται ότι η κρίση θα φθάσει και σε αυτές
Τα προβλήματα μπορεί να αρχίζουν τώρα για τη γερμανική οικονομία»
Ας ξεκινήσουμε από το τέλος.
Αφού το περιοδικό κινδυνολογεί λέγοντας ότι η κρίση μπορεί να χτυπήσει και τη Γερμανία, καταλήγει στην πρόταση λύσης: «Λύση; «Η διάσωση του ευρώ απαιτεί οι ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, να απεμπολήσουν περισσότερη κυριαρχία και να δεχθούν περισσότερες κοινές αποφάσεις. Σε τελική ανάλυση, απαιτεί από τις χώρες της ευρωζώνης να είναι συλλογικά υπεύθυνες για τα χρέη τους»
Σε πρώτη ανάγνωση, ίσως να μην βρει κανείς κανένα κακό. Αφού και η Γερμανία θα απεμπολήσει εθνική κυριαρχία και αφού θα είναι συνυπεύθυνη για τα χρέη άλλων, πού είναι το κακό;
1. Η Γερμανία και αν ακόμα θεωρητικά απεμπολήσει εθνική κυριαρχία, θα την ασκεί μέσω της ηγεμονικής της θέσης στην Ευρωζώνη και μέσα από τις πολιτικές που η ίδια θα έχει επιβάλλει.
Κατά συνέπεια η «θυσία» της θα είναι εντελώς προσχηματική και παγίδα για τους υπόλοιπους, που θα υποταχθούν στην πολιτική της.
2. Η συνυπευθυνότητα για τα χρέη, προϋποθέτει έλεγχο των δημοσιονομικών των κρατών και αυστηρά προκαθορισμένες, επιβαλλόμενες πολιτικές. Καθώς οι πολιτικές και πάλι αποτελούν γερμανικές εμπνεύσεις, εξυπηρετούν μόνο τα γερμανικά συμφέροντα.
Και το συμπέρασμα.
Το εν λόγω άρθρο δεν κάνει τίποτα άλλο από μια ψυχρή και εντέχνως καμουφλαρισμένη προπαγάνδα.
Εμφανίζει τη Γερμανία, ως δήθεν ανήσυχη για τον εαυτό της και άρα έτοιμη να κάνει υποχωρήσεις. Έτσι λοιπόν θα εμφανίσει το νέο της σχέδιο, αυτό της defacto ηγεμονίας της ,μέσα από ένα σύμφωνο, που θα καταστήσει υποχρεωτική την άσκηση της πολιτικής της εντός των κρατών μελών της ΕΕ.
Με αυτό τον τρόπο η επιβολή θα φανεί ως υποχώρηση και μάλιστα ως υποχώρηση μιας δήθεν φοβισμένης Γερμανίας.
Και αφού ξεκινήσαμε από το τέλος του προπαγανδιστικού άρθρου , ας το πάρουμε από την αρχή, για να καταλάβουμε καλύτερα, πόσα όμορφα στήνεται και λειτουργεί η προπαγάνδα.
Ο μήνας του μέλιτος της Γερμανίας με το ευρώ μπορεί να φθάνει στο τέλος του αναφέρεται στο άρθρο του Spiegel και εντελώς ξαφνικά μας παρουσιάζει ,ως παρελθόν για την γερμανική οικονομία, την άνθιση, για την οποία κόμπαζαν μέχρι σήμερα οι γερμανοί.
«Η ακμάζουσα οικονομία της Γερμανίας και τα χαμηλά ποσοστά ανεργίας προστάτευσαν τη χώρα από την κρίση του ευρώ της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Αυτή η περίοδος, όμως, έχει παρέλθει. Η γερμανική οικονομία τώρα δείχνει ότι τελικά είναι ευάλωτη και η καγκελάριος Μέρκελ θα χρειαστεί να κάνει θυσίες…Έφτασε η κρίση, που για πολύ καιρό είχε αφήσει τη Γερμανία ανέγγιχτη, και στη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης;»
Πρόκειται για προαναγγελία μιας δήθεν αλλαγής πλεύσης της Γερμανίας ,από τη μια στιγμή στην άλλη. Η εκλογή Ολάντ στη Γαλλία, οι πιέσεις του Αμερικανού Προέδρου και η πιθανότητα επικράτησης της αριστεράς στην Ελλάδα, επιβάλλουν την εφαρμογή ενός εναλλακτικού γερμανικού σχεδίου, βάσει του οποίου η Γερμανία αφήνει κατά μέρος την αλαζονεία και εμφανίζεται ως θύμα…
«Σε μία θάλασσα μιζέριας, η Γερμανία ήταν ένα νησί της ευτυχίας» αναφέρεται στο άρθρο. Το νησί της ευτυχίας που συμπαρασύρεται από το τσουνάμι των κακών χωρών του νότου…Ξαφνικά λέει πέσανε οι εξαγωγές και το μόνο που δεν μας λέει (ακόμα) είναι ότι καταστρέφονται οι γερμανοί. Προχθές βέβαια μας είχαν πει ότι οι γερμανοί φοβούνται μήπως η κρίση τους πλακώσει, σήμερα λένε ότι έπεσαν οι εξαγωγές τους και αύριο θα πουν ότι καταστρέφονται.
«Οι γερμανικές εταιρείες φοβούνται ότι η κρίση, που ξεκίνησε από τα προάστια της Ευρώπης θα φθάσει και σε αυτές.» Δεν είναι περίεργος ο ξαφνικός φόβος; Ή μήπως δεν ήξεραν ότι η Ισπανία είναι μια βραδυφλεγής βόμβα; Πώς ορίζεις μια χώρα, ως προάστιο; Με πιο κριτήριο; Το γεωγραφικό, το οικονομικό, το φυλετικό;
Έτσι φτάνουμε στο τέλος, από το οποίο ξεκινήσαμε, δηλαδή στην προτεινόμενη λύση ενός προβλήματος που μέχρι χθες δεν υπήρχε.
«Η διάσωση του ευρώ απαιτεί οι ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, να απεμπολήσουν περισσότερη κυριαρχία και να δεχθούν περισσότερες κοινές αποφάσεις».
Μια υπερκυβέρνηση, όπου η Γερμανία έχει (εκ των πραγμάτων) τον ηγετικό ρόλο, εμφανίζεται ως η λύση!
«…οι χώρες της ευρωζώνης να είναι συλλογικά υπεύθυνες για τα χρέη τους». Συλλογικότητα με το αζημίωτο. Ο «κακός νότος δεν είναι αυτός που πρέπει να τιμωρείται; Αυτό δεν μας λέει δυο χρόνια τώρα η προτεσταντική ηθική τους;
Η συλλογική υπευθυνότητα απαιτεί συλλογική υποταγή. Συλλογική υποταγή σημαίνει κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας.
Και επειδή το παιχνίδι είναι στημένο, τα έντεχνα σενάρια προσαρμόζονται στις εκάστοτε συνθήκες. Μια νέα πλύση εγκεφάλου, προερχόμενη από πού αλλού, από την Γερμανία φυσικά ξεκινάει. Σώστε τη Γερμανία!
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της γερμανικής προπαγάνδας. Πώς προετοιμάζουν την κοινή γνώμη για να δεχθεί αυτό που θα της επιβάλλουν.
Άρθρο του γνωστού περιοδικού Spiegel: «Το τέλος των γερμανικών ψευδαισθήσεων»
«Οι γερμανικές εταιρείες φοβούνται ότι η κρίση θα φθάσει και σε αυτές
Τα προβλήματα μπορεί να αρχίζουν τώρα για τη γερμανική οικονομία»
Ας ξεκινήσουμε από το τέλος.
Αφού το περιοδικό κινδυνολογεί λέγοντας ότι η κρίση μπορεί να χτυπήσει και τη Γερμανία, καταλήγει στην πρόταση λύσης: «Λύση; «Η διάσωση του ευρώ απαιτεί οι ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, να απεμπολήσουν περισσότερη κυριαρχία και να δεχθούν περισσότερες κοινές αποφάσεις. Σε τελική ανάλυση, απαιτεί από τις χώρες της ευρωζώνης να είναι συλλογικά υπεύθυνες για τα χρέη τους»
Σε πρώτη ανάγνωση, ίσως να μην βρει κανείς κανένα κακό. Αφού και η Γερμανία θα απεμπολήσει εθνική κυριαρχία και αφού θα είναι συνυπεύθυνη για τα χρέη άλλων, πού είναι το κακό;
1. Η Γερμανία και αν ακόμα θεωρητικά απεμπολήσει εθνική κυριαρχία, θα την ασκεί μέσω της ηγεμονικής της θέσης στην Ευρωζώνη και μέσα από τις πολιτικές που η ίδια θα έχει επιβάλλει.
Κατά συνέπεια η «θυσία» της θα είναι εντελώς προσχηματική και παγίδα για τους υπόλοιπους, που θα υποταχθούν στην πολιτική της.
2. Η συνυπευθυνότητα για τα χρέη, προϋποθέτει έλεγχο των δημοσιονομικών των κρατών και αυστηρά προκαθορισμένες, επιβαλλόμενες πολιτικές. Καθώς οι πολιτικές και πάλι αποτελούν γερμανικές εμπνεύσεις, εξυπηρετούν μόνο τα γερμανικά συμφέροντα.
Και το συμπέρασμα.
Το εν λόγω άρθρο δεν κάνει τίποτα άλλο από μια ψυχρή και εντέχνως καμουφλαρισμένη προπαγάνδα.
Εμφανίζει τη Γερμανία, ως δήθεν ανήσυχη για τον εαυτό της και άρα έτοιμη να κάνει υποχωρήσεις. Έτσι λοιπόν θα εμφανίσει το νέο της σχέδιο, αυτό της defacto ηγεμονίας της ,μέσα από ένα σύμφωνο, που θα καταστήσει υποχρεωτική την άσκηση της πολιτικής της εντός των κρατών μελών της ΕΕ.
Με αυτό τον τρόπο η επιβολή θα φανεί ως υποχώρηση και μάλιστα ως υποχώρηση μιας δήθεν φοβισμένης Γερμανίας.
Και αφού ξεκινήσαμε από το τέλος του προπαγανδιστικού άρθρου , ας το πάρουμε από την αρχή, για να καταλάβουμε καλύτερα, πόσα όμορφα στήνεται και λειτουργεί η προπαγάνδα.
Ο μήνας του μέλιτος της Γερμανίας με το ευρώ μπορεί να φθάνει στο τέλος του αναφέρεται στο άρθρο του Spiegel και εντελώς ξαφνικά μας παρουσιάζει ,ως παρελθόν για την γερμανική οικονομία, την άνθιση, για την οποία κόμπαζαν μέχρι σήμερα οι γερμανοί.
«Η ακμάζουσα οικονομία της Γερμανίας και τα χαμηλά ποσοστά ανεργίας προστάτευσαν τη χώρα από την κρίση του ευρώ της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Αυτή η περίοδος, όμως, έχει παρέλθει. Η γερμανική οικονομία τώρα δείχνει ότι τελικά είναι ευάλωτη και η καγκελάριος Μέρκελ θα χρειαστεί να κάνει θυσίες…Έφτασε η κρίση, που για πολύ καιρό είχε αφήσει τη Γερμανία ανέγγιχτη, και στη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης;»
Πρόκειται για προαναγγελία μιας δήθεν αλλαγής πλεύσης της Γερμανίας ,από τη μια στιγμή στην άλλη. Η εκλογή Ολάντ στη Γαλλία, οι πιέσεις του Αμερικανού Προέδρου και η πιθανότητα επικράτησης της αριστεράς στην Ελλάδα, επιβάλλουν την εφαρμογή ενός εναλλακτικού γερμανικού σχεδίου, βάσει του οποίου η Γερμανία αφήνει κατά μέρος την αλαζονεία και εμφανίζεται ως θύμα…
«Σε μία θάλασσα μιζέριας, η Γερμανία ήταν ένα νησί της ευτυχίας» αναφέρεται στο άρθρο. Το νησί της ευτυχίας που συμπαρασύρεται από το τσουνάμι των κακών χωρών του νότου…Ξαφνικά λέει πέσανε οι εξαγωγές και το μόνο που δεν μας λέει (ακόμα) είναι ότι καταστρέφονται οι γερμανοί. Προχθές βέβαια μας είχαν πει ότι οι γερμανοί φοβούνται μήπως η κρίση τους πλακώσει, σήμερα λένε ότι έπεσαν οι εξαγωγές τους και αύριο θα πουν ότι καταστρέφονται.
«Οι γερμανικές εταιρείες φοβούνται ότι η κρίση, που ξεκίνησε από τα προάστια της Ευρώπης θα φθάσει και σε αυτές.» Δεν είναι περίεργος ο ξαφνικός φόβος; Ή μήπως δεν ήξεραν ότι η Ισπανία είναι μια βραδυφλεγής βόμβα; Πώς ορίζεις μια χώρα, ως προάστιο; Με πιο κριτήριο; Το γεωγραφικό, το οικονομικό, το φυλετικό;
Έτσι φτάνουμε στο τέλος, από το οποίο ξεκινήσαμε, δηλαδή στην προτεινόμενη λύση ενός προβλήματος που μέχρι χθες δεν υπήρχε.
«Η διάσωση του ευρώ απαιτεί οι ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, να απεμπολήσουν περισσότερη κυριαρχία και να δεχθούν περισσότερες κοινές αποφάσεις».
Μια υπερκυβέρνηση, όπου η Γερμανία έχει (εκ των πραγμάτων) τον ηγετικό ρόλο, εμφανίζεται ως η λύση!
«…οι χώρες της ευρωζώνης να είναι συλλογικά υπεύθυνες για τα χρέη τους». Συλλογικότητα με το αζημίωτο. Ο «κακός νότος δεν είναι αυτός που πρέπει να τιμωρείται; Αυτό δεν μας λέει δυο χρόνια τώρα η προτεσταντική ηθική τους;
Η συλλογική υπευθυνότητα απαιτεί συλλογική υποταγή. Συλλογική υποταγή σημαίνει κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας.
Και επειδή το παιχνίδι είναι στημένο, τα έντεχνα σενάρια προσαρμόζονται στις εκάστοτε συνθήκες. Μια νέα πλύση εγκεφάλου, προερχόμενη από πού αλλού, από την Γερμανία φυσικά ξεκινάει. Σώστε τη Γερμανία!
ΑΝ σας άρεσε αυτό το άρθρο κάντε κλίκ...ΕΔΩ.. για να είστε οι πιο ενημερωμένοι αναγνώστες του διαδικτύου!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου