Η ομιλία της Σοφίας Σακοράφα στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το συνέδριό μας πραγματοποιείται μέσα σε ένα περιβάλλον απροκάλυπτης και ακραίας βίας.

Αρκεί να αναφέρουμε απλά τί έχει συμβεί τις τρεις μέρες που διαρκεί το συνέδριό μας.

Με μια μονοκονδυλιά χιλιάδες άνθρωποι άνεργοι στο δρόμο, Δημοτικοί Αστυνόμοι, Σχολικοί φύλακες, καθηγητές, προσωπικό
νοσοκομείων και έπεται συνέχεια.

Και σαν επιστέγασμα της αυταρχικής και χυδαίας αντίληψης της κυβέρνησης η εκπομπή μέσα από τις συχνότητες της ΕΡΤ αυτού του εξαμβλώματος που ονομάστηκε Δημόσια Ελληνική Τηλεόραση, και μάλιστα από το στούντιο που έχουν συνεταιρικά οι πάτρωνές τους.

Σ΄ αυτό το περιβάλλον ένα ερώτημα πλανιέται.

Για τους άλλους, σαν εφιάλτης.

Για μας, σαν κυρίαρχο ζητούμενο.

Και για τον λαό μας, σαν αγωνιώδης απαίτηση.

Θα μπορέσουμε να αποτρέψουμε την καταστροφή της κοινωνίας;

Θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να ανατρέψει την άγρια συμμορία των τροϊκανών και των εγχώριων εντολοδόχων τους και να ανοίξει το δρόμο στη δημοκρατία και σε ένα άλλο μοντέλο οικονομίας και κοινωνίας;

Θα μπορέσουμε πράγματι να πούμε “ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΚΥΡΙΕ ΣΑΜΑΡΑ” , καληνύχτα σάπιο πολιτικό σύστημα, θα μπορέσουμε να πούμε καληνύχτα στην ανωμαλία, τώρα!

Γιατί όσο η ανωμαλία μένει τόσο προχωράει το κακό.

Το κρίσιμο ερώτημα είναι :
θα μπορέσουμε τελικά να αποτρέψουμε την τραγωδία;

Γιατί ένα αριστερό κόμμα δικαιώνει την ύπαρξή του όταν προκαλεί γεγονότα προς όφελος του λαού, ή όταν αποτρέπει πολιτικές και γεγονότα που εξοντώνουν το λαό.

Και δίπλα σ΄ αυτό το κυρίαρχο ερώτημα μπαίνουν και πλήθος άλλα ερωτήματα.

Ερωτήματα που δεν γυρεύουν απλά θεωρητικές απαντήσεις, αλλά απαιτούν και συγκεκριμένες πολιτικές στάσεις.

Θα κατανοήσουμε όλοι μας ότι είναι ιστορικά επιβεβλημένο και πολιτικά ώριμο να επενδύσουμε στο εγχείρημα του ενιαίου φορέα
ή θα εξακολουθούμε να αντλούμε από αυτόν ύπαρξη, μέγεθος, επιρροή ;

Θα ξαναφέρουμε κοντά μας έναν κόσμο που δεν ήθελε απλά να συμμετάσχει, αλλά να συμβάλλει καθοριστικά στο εγχείρημα
ή αντί της ανοικτής επαναπροσέγγισης και υποδοχής θα κυριαρχήσουν και πάλι οι μηχανισμοί ;

Θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε το κόμμα της αριστεράς του 21ου αιώνα, το κόμμα δηλαδή των μελών του και της κοινωνίας
ή θα μεταφέρουμε κομματικές νησίδες μέσα στο κόμμα και θα δημιουργήσουμε ένα κόμμα μηχανισμών και στελεχών;

Θα δουλέψουμε για να οικοδομήσουμε τη δημοκρατία των μελών
ή θα κατοχυρώσουμε τη δημοκρατία των μηχανισμών;

Και στο όνομα αυτής της δημοκρατίας θα καταφέρουμε να αρθρώσουμε συνεκτικό πολιτικό λόγο στο λαό μας που παραπαίει
ή θα ενισχύσουμε την παραπαίουσα πορεία του με τη διατύπωση συγκρουόμενων θέσεων και απόψεων;

Και προχωρώ σε πιο κεντρικά πολιτικά ερωτήματα :

Θα μετεξελιχθούμε σε ένα πλειοψηφικό πολιτικό ρεύμα διεξόδου
ή θα προχωρούμε με μια αταβιστική εσωστρέφεια που κάθε άλλο παρά αποδεικνύει ότι είμαστε έτοιμοι για τη μεγάλη ανατροπή ;

Θα είμαστε ο άλλος πόλος, ο αντισυστημικός πόλος, ο πόλος που συγκρούεται
ή η λογική του ώριμου φρούτου θα μας επιβάλλει ένα ρόλο κι ένα λόγο στρογγυλεμένο, θεωρητικά υπεύθυνο, πρακτικά όμως εντός του δοσμένου πολιτικού συστήματος ;

Kαι φυσικά δεν ήρθα να θέσω ερωτήματα σε μια εποχή που γυρεύουμε όλοι απαντήσεις.

Έχω μια απάντηση συντρόφισσες και σύντροφοι,

Τα πάντα θα εξαρτηθούν από τον πολιτικό μας στόχο.

Τα πάντα θα εξαρτηθούν από εμάς.
Αυτή είναι η απάντηση μου.

Γιατί όσο πολύπλοκη κι αν είναι η κατάσταση, όσοι παίκτες κι αν χρησιμοποιηθούν, το σχέδιο για την Ελλάδα είναι ένα :

Να μαζεύονται όσα λεφτά έχουν απομείνει.

Να οδηγηθούμε στην κοινωνία των 3 εκατομμυρίων ανέργων.

Να μας εποπτεύουν οι γκαουλάιντερ.

Να αφαιμάξουν κάθε παραγωγική μας δυνατότητα.

Επαναλαμβάνω λοιπόν ότι τα πάντα εξαρτώνται από τον πολιτικό μας στόχο.
Εάν δημιουργήσουμε έναν πολιτικό φορέα με διακηρυγμένο στόχο ευγενικές πολιτικές αρχές,
αλλά στην ουσία ο στόχος να είναι άλλος,
τότε, εάν δεν τα καταφέρουμε, θα φταίμε εμείς οι ίδιοι και ο ελαττωματικός υπόγειος στόχος που θέσαμε.

Έχουμε την πολυτέλεια για κάτι τέτοιο;

Εδώ θα δώσω μια δεύτερη απάντηση.

ΟΧΙ.

Δεν έχουμε την πολυτέλεια, δεν έχουμε το δικαίωμα, δεν έχουμε αυτήν την εξουσιοδότηση από τον ελληνικό λαό, δεν έχουμε την πολιτική νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο.

Δεν δικαιούμαστε να αποτύχουμε.

Για το λόγο αυτό ο στόχος πρέπει να είναι καθαρός, ειλικρινής, συνεπής με την ιστορία της αριστεράς, συνακόλουθος με τον ιστορικό της ρόλο και απόλυτα συντεταγμένος με τις προσδοκίες και τα ζητούμενα του λαού μας.

Και αυτό απαιτεί την κατάθεση μιας πολιτικής για το νέο πολιτικό φορέα συνοδευόμενη από μια θεωρία.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Επειδή, τουλάχιστον εγώ δεν γνωρίζω να υπάρχει κάποια σύγχρονη θεωρία για το κόμμα της αριστεράς του 21ου αιώνα, θα πω ότι ο τρόπος που θα οργανώσουμε το νέο φορέα, έστω κι αν αυτό σας ακούγεται επιμέρους και τεχνικής φύσης ζήτημα, θα πρέπει -στο βαθμό που αυτό γίνεται- να υπηρετεί τη θεωρία που αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει.

Και χρησιμοποιώ ένα άκρως σημειολογικό παράδειγμα για να γίνω κατανοητή.

Μπορεί να μην έχουμε τη θεωρία ή την προϋπάρχουσα εμπειρία γύρω από τη συγκρότηση μιας συλλογικής ηγεσίας.

Εάν όμως το μέλημά μας είναι να μην συγκροτήσουμε έναν φορέα προεδροκεντρικό, θα πρέπει τα όργανα να λειτουργούν επί της ουσίας και πλήρως.

Και όχι όπως το αποτύπωσε ο σύντροφος Ελληνιάδης.

“Eκλέχτηκα στην Κεντρική Επιτροπή και προβληματίζομαι εάν θα ξαναθέσω υποψηφιότητα. Ο λόγος είναι ότι δεν έκανα τίποτα σαν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής. Για την ακρίβεια, δεν μου ζητήθηκε ούτε μου ανατέθηκε να κάνω τίποτα. Ούτε καν ζητήθηκε η γνώμη μου για οτιδήποτε”.

Καθόλου αριστερό δεν ακούγεται αυτό σύντροφοι.

Και ο απολυμένος, ή μακροχρόνια άνεργος που μας ακούει αυτήν την στιγμή και προσδοκά από εμάς, θα μπορούσε να σκεφθεί τα χειρότερα

“μιλάτε για κόμμα νέας εποχής κι εγώ βλέπω αυτό που απεχθάνομαι : μηχανισμούς, φατρίες, επαγγελματίες της πολιτικής και έξω … τρέχει η ζωή”.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πέρα από την οργανωτική μας δημοκρατία, πρέπει να υπηρετούμε την θεωρία που λείπει και με συγκεκριμένη πολιτική συμπεριφορά.

Σήμερα δεν μπορούμε παρά να ξεκινάμε από το λαό και να καταλήγουμε σε αυτόν.

Όλοι μας, βουλευτές, στελέχη, Κεντρική Επιτροπή, να μην αναπαράγουμε τις κακές μας συνήθειες, να μην αποθεώνουμε απολιθωμένες πλειοψηφίες ή μειοψηφίες, να μην αναγνωρίζουμε προνομιακές συμπεριφορές, να μην υιοθετούμε το συγκεντρωτισμό και την αρχή του αλάθητου.

Όλοι μας και ο εκλεγμένος από το συνέδριό Πρόεδρος μας, χωρίς εκπτώσεις στον πολιτικό μας στόχο, χωρίς αμφιταλαντεύσεις στις αρχές μας, χωρίς ναρκισσιστικές ομαδοποιήσεις, χωρίς περιχαρακώσεις και εσωστρέφεια που βαλτώνουν τις οργανώσεις μας σε όλη την Ελλάδα, χωρίς φόβο ή αλαζονεία απέναντι στα κινήματα, ας υπηρετήσουμε τον ιστορικό και πολιτικό μας ρόλο.

Οι κοινωνίες δεν αλλάζουν με απλές πολιτικές αποφάσεις.

Οι ανατροπές δεν γίνονται από μηχανισμούς, αλλά από τα κινήματα.

Οι συνειδήσεις δεν σφυρηλατούνται στα γραφεία, αλλά στην κοινωνία.

Αυτή η πολιτική συμπεριφορά πρέπει να είναι ο οδηγός της στράτευσής μας στο νέο πολιτικό φορέα.

Και ακριβώς γι΄ αυτό και στο βαθμό που μπορώ να υπηρετήσω τις διατυπωμένες και πάγιες αντιλήψεις μου και με βάση αυτές, αποφάσισα να μην θέσω υποψηφιότητα για τη νέα Κεντρική Επιτροπή.

Θαρρώ ότι από τον πολιτικό χώρο που προέρχομαι, από τη μεγάλη δεξαμενή των προοδευτικών πολιτών που είδαν το όραμά τους για σοσιαλιστικό μετασχηματισμό να μετατρέπεται σε μνημόνια και σε υποταγή στον πιο σκληρό νεοφιλελευθερισμό, όπως βέβαια και από όλους τους χώρους που συγκροτούν το μέτωπο ανατροπής, υπάρχουν μέλη άξια, ικανά, δραστήρια, συνεπή, που αξίζει να δοκιμασθούν και να τους εμπιστευθούμε.

Που αξίζει να αποτελέσουν εκείνη την πρώτη ύλη της ανανέωσης και του πλουραλισμού.

Που αξίζει να ενσκύψουν και να βασανιστούν και να κοπιάσουν για το νέο.

Που αξίζει να εκφράζονται ισότιμα, να εκλέγουν ισότιμα και να εκλέγονται ισότιμα.

Θαρρώ επίσης ότι η πολύ τιμητική θέση της Βουλευτού αλλά και της υπεύθυνης στον τομέα Εσωτερικών, δεν μου επιτρέπει και δεν πρέπει να μου επιτρέψει την πολυτέλεια και τελικά το προνόμιο της κομματικής πολυθεσίας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Ο καθένας από το μετερίζι του ας δουλέψουμε όχι για τον αυτοσκοπό της εξουσίας, αλλά για τον ευγενή σκοπό του μετασχηματισμού της.

Ας συγκροτήσουμε έναν πολιτικό φορέα που η οργανωτική του λογική και δομή, οι αμεσοδημοκρατικές του διαδικασίες, η ελευθεροφωνία και η δέσμευση ευθύνης, η ανοικτωσιά του και η ανεκτικότητά του, ο ριζοσπαστισμός του και η κινηματικότητά του θα είναι αντίστοιχα της κοινωνίας που οραματιζόμαστε.

Είναι ιστορική ανάγκη.

Είναι ώριμη επιλογή.

Ας εργαστούμε όλοι μας, ώστε να γίνει και λαϊκή εντολή!

ΠΗΓΗ