Λουτρά Pozar(t)
Μιάμιση ώρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη, μια εκδρομή στα ιαματικά ύδατα του Πόζαρ μοιάζει με διακτινισμό στη Σάνγκρι Λα: έτσι όπως μαίνονται το ψύχος και ο βορειοελλαδίτικος χειμώνας, η εμβάπτιση στα θερμά αυτά ύδατα προσομοιάζει με τον ορισμό της γλυκιάς ζωής. Είτε στην ανοιχτή πισίνα, όπου ο κοχλάζων θερμοφόρος Κέλσιος αναζωογονεί τους λουόμενους συμβιώνοντας με το παγωμένο χιόνι των βουνών εν είδει σουρεαλιστικού γινγκ και γιανγκ, είτε στις ιδιωτικές κλειστές βάθρες προς ενοικίαση που προσφέρει το παρακείμενο δημοτικό θεραπευτήριο, η επίσκεψη στο Πόζαρ αποκτά μια φιλοσοφική αλλά και λογοτεχνική διάσταση, παρόμοια με τις σελίδες του Κούντερα στο «Βαλς του αποχαιρετισμού». «Μια ορεινή λουτρόπολη, μια μικρή πόλη, ολόκληρος κόσμος, σαν το Πανδοχείο του Δον Κιχώτη, όπου συναντώνται και συγχέονται ρεαλιστικό και φανταστικό, πραγματικό και εξωπραγματικό».
Όπου το όνομα της Λουτρόπολης στη μακεδονική εκδοχή της είναι Λουτράκι, ένα σύμπλεγμα για την ακρίβεια ξενώνων, από σούπερ κυριλέ με «όλας τας ανέσεις» έως ταπεινά δωμάτια κλάσης rooms to let, κολασμένα κοψιδοταβερνεία και θεσπέσιες σουβλερί, όπου εντός τους συμβιώνουν τα Σαββατοκύριακα όλες οι φυλές. Ατρόμητοι σκιέρ του Καϊμακτσαλάν που έρχονται εδώ για χαλάουα μετά τας ριψοκίνδυνας φιγούρας-καταβάσεις επί πούδρας και υπέργηρα ζευγάρια με χρόνιες ρευματικές αρθρίτιδες, εραστές του weekend, εφόσον πριν ή μετά το θερμό λουτρό το ζετέμ πάει σύννεφο, οικογένειες Χωραφά αλλά και τα περίφημα Καγιέν της χλίδας, που, ναι, ακόμα υπάρχουν σαν να μην άνοιξε ρουθούνι από τα περασμένα αμετροεπή χρόνια της επίδειξης και της τιποτολογίας!
Ένεκα βέβαια προεκλογικής περιόδου, όπου ως γνωστόν όλα λειτουργούν υπό καθεστώς ευγενούς ξεχαρβάλωσης, οι ντόπιοι πάροχοι καταλυμάτων ξεσαλώνουν, για να το πω κομψά, μην τρέφετε πολλές ελπίδες πως θα λάβετε απόδειξη υπηρεσιών παρ’ εκτός αν επιμείνετε σφόδρα και με ζέση, άλλως οι Ποζαρίτες χοτελέρος σφυρίζουν αδιάφορα, αγναντεύοντας το βάθος του ιαματικού ορίζοντος. (Άτιμη, Μέρκελ, εκεί μας έφερες, να κλέβει ο αδελφός τον αδελφό κ.λπ, κατανοητός ελπίζω!).
Το Πόζαρ πάντως, για να ξεμπλοκαριζόμαστε και να ξεμιζεριάζουμε, είναι πραγματικά ευλογημένο. Και δεν εννοώ μόνο την υπέρτατη ιαματικά ευεξία που προσφέρει αυτή η πρότυπη δημοτική επιχείρηση, η οποία εννοείται πως και δίνει απόδειξη αλλά και προσφέρει απίστευτα οικονομικά πακέτα, ώστε το φυσικό αυτό σπα να είναι προσιτό σε όλους και όχι μόνο σε νομενκλατούρα και ολιγάρχες. (Και τα γράφω αυτά, ώστε τώρα που έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ να μην κινδυνέψουν να κατηγορηθούν ως εκπρόσωποι του εκμαυλιστικού μπουρζουά τρόπου ζωής, απεναντίας θεωρώ πως πρόκειται για μια από τις πιο καινοτόμες και εξωστρεφείς δημοτικές επιχειρήσεις που λειτουργούν στη χώρα).
Δεν είναι μόνο το κορμί κοινώς, αλλά και η ψυχή, οι απίστευτες βόλτες που μπορεί να κάνει ο ταξιδιώτης στα πλούτη και τα βάθη της κεντρικοδυτικομακεδονικής γης και να ευφρανθεί από τις εικόνες: οι καταρράκτες της Έδεσσας, η λίμνη Βεγορίτιδα, το χιονισμένο Αμύνταιο και η αγγελοπουλική Φλώρινα, η Καστοριά μια ανάσα επίσης, για Πτολεμαΐδα δεν το συνιστώ, όμως όλα τα υπόλοιπα είναι τόσο δίπλα. Τόσα μήλα και τόσα κρασιά, τόσο χιόνι και όμορφη φύση, τόσο θεσπέσιες κουζίνες, για τις οποίες, επιτρέψτε μου, να τις φορέσω μερικούς Σκούφους, χειμώνας που είναι και πρέπει να ντυνόμαστε και να τρώμε καλά: στο Πόζαρ για σούπες και καλοψημένα κατσικάκια και κότσια, οπωσδήποτε στου «Καλοφαγά». Για μακαρονάδες και τέλειες σαλάτες στου «Ζίλη». Στον Άγιο Παντελεήμονα για baby σπαλομπριζόλες και μαγικές αγριοπέστροφες στο εστιατόριο του Ναουμίδη και, αν ο δρόμος και το κοντέρ σάς βγάλουν στο Ξινό Νερό, τότε μια επίσκεψη στου Κοντοσώρου επιβάλλεται και εκ μέρους μου δοκιμάστε το κόκκινο κρασί του ντόπιου παραγωγού Καρανίκα και το πιάτο Σουτ Μακάλο, μια γνήσια τοπική συνταγή με μοσχαρίσια τηγανητά κεφτεδάκια σκεπασμένα από βελούδινη σάλτσα αλευριού, ζωμού κότας και σαφράν.
Και αν κάποιος αστοιχείωτος περί του πού βρίσκεται παραγγείλει ξένης προέλευσης νερό, επαναφέρετέ τον στην τάξη βάζοντάς τον να δοκιμάσει το γνήσιο «Ξινό Νερό», αυτό το ευλογημένο ύδωρ που παγκόσμια δεν μπορεί κανένα άλλο να το ανταγωνιστεί, «κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει»! Je Souis Pozar για να χρησιμοποιήσω και τον πολυφορεμένο τίτλο των ημερών, που ειδικά εδώ στη Θεσσαλονίκη, πόλη που ανέκαθεν φημιζόταν για την τάση της στον «Ζεσουισμό» (κάποτε ήμασταν όλοι Σέρβοι, ταυτότητες, Ψωμιάδης, χίπστερς, τατού, μούσι, ποδήλατο, σπασμένο πιάνο του Σάκη Παπαδημητρίου στη Ροτόντα και καμένα βιβλία του Ανδρουλάκη στην Αριστοτέλους), σηκώνει πλούτο συζητήσεων. Και κραξίματος, αφού είπαμε, προεκλογική περίοδος είναι κι όσοι δεν πάνε για μια βουτιά στο θερμό Πόζαρ διά να ξελαμπικάρουν, θολά θα σκέπτονται και κοντόφθαλμα θα διαλογίζονται!
Κεντρική φωτό: Ο καταρράκτης του Πόζαρ. Μια ωδή στην ελεύθερη και άναρχη γλυκιά ζωή.
Μιάμιση ώρα μακριά από τη Θεσσαλονίκη, μια εκδρομή στα ιαματικά ύδατα του Πόζαρ μοιάζει με διακτινισμό στη Σάνγκρι Λα: έτσι όπως μαίνονται το ψύχος και ο βορειοελλαδίτικος χειμώνας, η εμβάπτιση στα θερμά αυτά ύδατα προσομοιάζει με τον ορισμό της γλυκιάς ζωής. Είτε στην ανοιχτή πισίνα, όπου ο κοχλάζων θερμοφόρος Κέλσιος αναζωογονεί τους λουόμενους συμβιώνοντας με το παγωμένο χιόνι των βουνών εν είδει σουρεαλιστικού γινγκ και γιανγκ, είτε στις ιδιωτικές κλειστές βάθρες προς ενοικίαση που προσφέρει το παρακείμενο δημοτικό θεραπευτήριο, η επίσκεψη στο Πόζαρ αποκτά μια φιλοσοφική αλλά και λογοτεχνική διάσταση, παρόμοια με τις σελίδες του Κούντερα στο «Βαλς του αποχαιρετισμού». «Μια ορεινή λουτρόπολη, μια μικρή πόλη, ολόκληρος κόσμος, σαν το Πανδοχείο του Δον Κιχώτη, όπου συναντώνται και συγχέονται ρεαλιστικό και φανταστικό, πραγματικό και εξωπραγματικό».
Όπου το όνομα της Λουτρόπολης στη μακεδονική εκδοχή της είναι Λουτράκι, ένα σύμπλεγμα για την ακρίβεια ξενώνων, από σούπερ κυριλέ με «όλας τας ανέσεις» έως ταπεινά δωμάτια κλάσης rooms to let, κολασμένα κοψιδοταβερνεία και θεσπέσιες σουβλερί, όπου εντός τους συμβιώνουν τα Σαββατοκύριακα όλες οι φυλές. Ατρόμητοι σκιέρ του Καϊμακτσαλάν που έρχονται εδώ για χαλάουα μετά τας ριψοκίνδυνας φιγούρας-καταβάσεις επί πούδρας και υπέργηρα ζευγάρια με χρόνιες ρευματικές αρθρίτιδες, εραστές του weekend, εφόσον πριν ή μετά το θερμό λουτρό το ζετέμ πάει σύννεφο, οικογένειες Χωραφά αλλά και τα περίφημα Καγιέν της χλίδας, που, ναι, ακόμα υπάρχουν σαν να μην άνοιξε ρουθούνι από τα περασμένα αμετροεπή χρόνια της επίδειξης και της τιποτολογίας!
Ένεκα βέβαια προεκλογικής περιόδου, όπου ως γνωστόν όλα λειτουργούν υπό καθεστώς ευγενούς ξεχαρβάλωσης, οι ντόπιοι πάροχοι καταλυμάτων ξεσαλώνουν, για να το πω κομψά, μην τρέφετε πολλές ελπίδες πως θα λάβετε απόδειξη υπηρεσιών παρ’ εκτός αν επιμείνετε σφόδρα και με ζέση, άλλως οι Ποζαρίτες χοτελέρος σφυρίζουν αδιάφορα, αγναντεύοντας το βάθος του ιαματικού ορίζοντος. (Άτιμη, Μέρκελ, εκεί μας έφερες, να κλέβει ο αδελφός τον αδελφό κ.λπ, κατανοητός ελπίζω!).
Το Πόζαρ πάντως, για να ξεμπλοκαριζόμαστε και να ξεμιζεριάζουμε, είναι πραγματικά ευλογημένο. Και δεν εννοώ μόνο την υπέρτατη ιαματικά ευεξία που προσφέρει αυτή η πρότυπη δημοτική επιχείρηση, η οποία εννοείται πως και δίνει απόδειξη αλλά και προσφέρει απίστευτα οικονομικά πακέτα, ώστε το φυσικό αυτό σπα να είναι προσιτό σε όλους και όχι μόνο σε νομενκλατούρα και ολιγάρχες. (Και τα γράφω αυτά, ώστε τώρα που έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ να μην κινδυνέψουν να κατηγορηθούν ως εκπρόσωποι του εκμαυλιστικού μπουρζουά τρόπου ζωής, απεναντίας θεωρώ πως πρόκειται για μια από τις πιο καινοτόμες και εξωστρεφείς δημοτικές επιχειρήσεις που λειτουργούν στη χώρα).
Δεν είναι μόνο το κορμί κοινώς, αλλά και η ψυχή, οι απίστευτες βόλτες που μπορεί να κάνει ο ταξιδιώτης στα πλούτη και τα βάθη της κεντρικοδυτικομακεδονικής γης και να ευφρανθεί από τις εικόνες: οι καταρράκτες της Έδεσσας, η λίμνη Βεγορίτιδα, το χιονισμένο Αμύνταιο και η αγγελοπουλική Φλώρινα, η Καστοριά μια ανάσα επίσης, για Πτολεμαΐδα δεν το συνιστώ, όμως όλα τα υπόλοιπα είναι τόσο δίπλα. Τόσα μήλα και τόσα κρασιά, τόσο χιόνι και όμορφη φύση, τόσο θεσπέσιες κουζίνες, για τις οποίες, επιτρέψτε μου, να τις φορέσω μερικούς Σκούφους, χειμώνας που είναι και πρέπει να ντυνόμαστε και να τρώμε καλά: στο Πόζαρ για σούπες και καλοψημένα κατσικάκια και κότσια, οπωσδήποτε στου «Καλοφαγά». Για μακαρονάδες και τέλειες σαλάτες στου «Ζίλη». Στον Άγιο Παντελεήμονα για baby σπαλομπριζόλες και μαγικές αγριοπέστροφες στο εστιατόριο του Ναουμίδη και, αν ο δρόμος και το κοντέρ σάς βγάλουν στο Ξινό Νερό, τότε μια επίσκεψη στου Κοντοσώρου επιβάλλεται και εκ μέρους μου δοκιμάστε το κόκκινο κρασί του ντόπιου παραγωγού Καρανίκα και το πιάτο Σουτ Μακάλο, μια γνήσια τοπική συνταγή με μοσχαρίσια τηγανητά κεφτεδάκια σκεπασμένα από βελούδινη σάλτσα αλευριού, ζωμού κότας και σαφράν.
Και αν κάποιος αστοιχείωτος περί του πού βρίσκεται παραγγείλει ξένης προέλευσης νερό, επαναφέρετέ τον στην τάξη βάζοντάς τον να δοκιμάσει το γνήσιο «Ξινό Νερό», αυτό το ευλογημένο ύδωρ που παγκόσμια δεν μπορεί κανένα άλλο να το ανταγωνιστεί, «κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει»! Je Souis Pozar για να χρησιμοποιήσω και τον πολυφορεμένο τίτλο των ημερών, που ειδικά εδώ στη Θεσσαλονίκη, πόλη που ανέκαθεν φημιζόταν για την τάση της στον «Ζεσουισμό» (κάποτε ήμασταν όλοι Σέρβοι, ταυτότητες, Ψωμιάδης, χίπστερς, τατού, μούσι, ποδήλατο, σπασμένο πιάνο του Σάκη Παπαδημητρίου στη Ροτόντα και καμένα βιβλία του Ανδρουλάκη στην Αριστοτέλους), σηκώνει πλούτο συζητήσεων. Και κραξίματος, αφού είπαμε, προεκλογική περίοδος είναι κι όσοι δεν πάνε για μια βουτιά στο θερμό Πόζαρ διά να ξελαμπικάρουν, θολά θα σκέπτονται και κοντόφθαλμα θα διαλογίζονται!
Κεντρική φωτό: Ο καταρράκτης του Πόζαρ. Μια ωδή στην ελεύθερη και άναρχη γλυκιά ζωή.
ΑΝ σας άρεσε αυτό το άρθρο κάντε κλίκ...ΕΔΩ.. για να είστε οι πιο ενημερωμένοι αναγνώστες του
διαδικτύου.
.jpg)
