Λίγο πριν την άφιξη του Σωτήριου Έτους 2016
Παραμονή Πρωτοχρονιάς, λίγο πριν την άφιξη του Σωτήριου Έτους 2016. Παρκάρω στη Φωκίωνος και μαζί με την παρέα μου κατευθυνόμαστε στο κατάστημα όπου έχουμε προγραμματίσει να υποδεχθούμε τον καινούργιο χρόνο. Καθώς διασχίζουμε την πλατεία, ο αδελφός μου ζητά να κάνουμε ησυχία. Κάποιοι άνθρωποι κοιμούνται στα παγκάκια. Σκεπασμένοι με κουβέρτες.... Στα παγκάκια.. Στην πλατεία...
Κι όμως, κανείς μας δεν αισθάνεται έκπληξη. Η θλιβερή εικόνα που είδαμε είναι θλιβερά γνώριμη. Και είναι Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Στο παγκάκι όμως, είναι άλλη μία μέρα με το θερμόμετρο στο +1 και με το κρύο να τρυπάει το κόκκαλο.
Νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα είχα πάει μία βόλτα στο κέντρο. Πανέμορφη πόλη. Στολισμένη και λαμπερή σαν την πιο όμορφη γυναίκα. Μα στους γύρω δρόμους το τοπίο θυμίζει κατασκήνωση. Μικρά παιδιά κοιμούνται στα πλακάκια. Μα κανείς δεν εντυπωσιάζεται. Γνώριμη εικόνα. Τι θλιβερό.
Βλέπω στην τηλεόραση τα συσσίτια για τους απόρους. Άνθρωποι με αξιοπρέπεια. Άνθρωποι που έχουν δουλέψει σκληρά. Και τώρα τρέχουν στα συσσίτια. Άνθρωποι που θέλουν να προσφέρουν. Δε ζητάνε ελεημοσύνη. Δουλειά ζητάνε. Αλλά το κοινωνικό κράτος τους παραπέμπει στα συσσίτια.
Έφυγε το 2015 που ήρθε γεμάτο από ελπίδες. Κι εσύ... ένα σκαλοπάτι πιο κάτω, Ελλαδίτσα μου. Ένα βήμα πιο κοντά σε εικόνες που κάποτε βλέπαμε μόνο στα ντοκιμαντέρ. Και πηγαίναμε στα σχολεία και στέλναμε γάλατα και κουβέρτες. Και βέβαια, η φτώχεια δεν είναι κάτι το προσβλητικό. Δεν είναι κακό να είσαι φτωχός. Είναι κακό να είσαι απαξιωμένος. Γιατί εμείς τώρα πια δεν είμαστε μόνο φτωχοί. Είμαστε και κατηγορούμενοι. Κακομαθημένοι τεμπέληδες.
Η λαμπερή εικόνα των Ολυμπιακών αγώνων και της ολονύχτιας φιέστας μετά από εκείνο το Πανευρωπαϊκό θαύμα της Πορτογαλίας φαντάζουν σαν ένα όνειρο... Σαν να μη συνέβη ποτέ!!! Κι εσύ Ελλάδα μου, αμήχανη και μουδιασμένη σαν να έχεις ξυπνήσει από ένα απατηλό όνειρο. Το όνειρο φούσκα της πλασματικής και πρόσκαιρης ευημερίας της περασμένης δεκαετίας την οποία θα πληρώσουμε πολύ ακριβά. Εμείς... τα παιδιά μας.. τα παιδιά των παιδιών μας..
Κάποιοι από εμάς, είμαστε τυχεροί. Κάποιοι έχουμε ακόμη μια δουλειά, ένα πιάτο φαϊ κι ένα κεραμίδι στο κεφάλι μας. Κάποιοι είμαστε τυχεροί να έχουμε δικούς μας ανθρώπους να μας στηρίζουν. Και να επιβιώνουμε μέρα με την ημέρα. Αλλά πόσοι από εμάς είμαστε ακόμη περήφανοι?
Ας ευχηθούμε όλοι, το νέο έτος να μας φέρει πίσω ένα κομάτι από τη χαμένη μας υπερηφάνεια και έναν πιο αξιοπρεπή και βελτιωμένο τρόπο ζωής για όλους. Μακάρι να ξαναγίνει η ανέχεια εξαίρεση.
Καλή Χρονιά σε όλους!!!!
Παραμονή Πρωτοχρονιάς, λίγο πριν την άφιξη του Σωτήριου Έτους 2016. Παρκάρω στη Φωκίωνος και μαζί με την παρέα μου κατευθυνόμαστε στο κατάστημα όπου έχουμε προγραμματίσει να υποδεχθούμε τον καινούργιο χρόνο. Καθώς διασχίζουμε την πλατεία, ο αδελφός μου ζητά να κάνουμε ησυχία. Κάποιοι άνθρωποι κοιμούνται στα παγκάκια. Σκεπασμένοι με κουβέρτες.... Στα παγκάκια.. Στην πλατεία...
Κι όμως, κανείς μας δεν αισθάνεται έκπληξη. Η θλιβερή εικόνα που είδαμε είναι θλιβερά γνώριμη. Και είναι Παραμονή Πρωτοχρονιάς. Στο παγκάκι όμως, είναι άλλη μία μέρα με το θερμόμετρο στο +1 και με το κρύο να τρυπάει το κόκκαλο.
Νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα είχα πάει μία βόλτα στο κέντρο. Πανέμορφη πόλη. Στολισμένη και λαμπερή σαν την πιο όμορφη γυναίκα. Μα στους γύρω δρόμους το τοπίο θυμίζει κατασκήνωση. Μικρά παιδιά κοιμούνται στα πλακάκια. Μα κανείς δεν εντυπωσιάζεται. Γνώριμη εικόνα. Τι θλιβερό.
Βλέπω στην τηλεόραση τα συσσίτια για τους απόρους. Άνθρωποι με αξιοπρέπεια. Άνθρωποι που έχουν δουλέψει σκληρά. Και τώρα τρέχουν στα συσσίτια. Άνθρωποι που θέλουν να προσφέρουν. Δε ζητάνε ελεημοσύνη. Δουλειά ζητάνε. Αλλά το κοινωνικό κράτος τους παραπέμπει στα συσσίτια.
Έφυγε το 2015 που ήρθε γεμάτο από ελπίδες. Κι εσύ... ένα σκαλοπάτι πιο κάτω, Ελλαδίτσα μου. Ένα βήμα πιο κοντά σε εικόνες που κάποτε βλέπαμε μόνο στα ντοκιμαντέρ. Και πηγαίναμε στα σχολεία και στέλναμε γάλατα και κουβέρτες. Και βέβαια, η φτώχεια δεν είναι κάτι το προσβλητικό. Δεν είναι κακό να είσαι φτωχός. Είναι κακό να είσαι απαξιωμένος. Γιατί εμείς τώρα πια δεν είμαστε μόνο φτωχοί. Είμαστε και κατηγορούμενοι. Κακομαθημένοι τεμπέληδες.
Η λαμπερή εικόνα των Ολυμπιακών αγώνων και της ολονύχτιας φιέστας μετά από εκείνο το Πανευρωπαϊκό θαύμα της Πορτογαλίας φαντάζουν σαν ένα όνειρο... Σαν να μη συνέβη ποτέ!!! Κι εσύ Ελλάδα μου, αμήχανη και μουδιασμένη σαν να έχεις ξυπνήσει από ένα απατηλό όνειρο. Το όνειρο φούσκα της πλασματικής και πρόσκαιρης ευημερίας της περασμένης δεκαετίας την οποία θα πληρώσουμε πολύ ακριβά. Εμείς... τα παιδιά μας.. τα παιδιά των παιδιών μας..
Κάποιοι από εμάς, είμαστε τυχεροί. Κάποιοι έχουμε ακόμη μια δουλειά, ένα πιάτο φαϊ κι ένα κεραμίδι στο κεφάλι μας. Κάποιοι είμαστε τυχεροί να έχουμε δικούς μας ανθρώπους να μας στηρίζουν. Και να επιβιώνουμε μέρα με την ημέρα. Αλλά πόσοι από εμάς είμαστε ακόμη περήφανοι?
Ας ευχηθούμε όλοι, το νέο έτος να μας φέρει πίσω ένα κομάτι από τη χαμένη μας υπερηφάνεια και έναν πιο αξιοπρεπή και βελτιωμένο τρόπο ζωής για όλους. Μακάρι να ξαναγίνει η ανέχεια εξαίρεση.
Καλή Χρονιά σε όλους!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου