Γιατί απορείτε με την παντοδυναμία Τσίπρα;
Γράφει η Ηρώ Ράντου
Όχι, δεν είναι στραβός ο λαός που ανέδειξε και πάλι πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα παρά τα capital controls, το σκληρό 3ο μνημόνιο και τη διάσπαση του κόμματός του. Μάλλον (πιο) στραβά αρμενίζουν οι υπόλοιποι. Γιατί όμως;
-Πρώτα απ΄όλα, για το αυταπόδεικτο: Γιατί ένας νέος, άφθαρτος και χαρισματικός αρχηγός κόμματος εμπνέει στον λαό μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από παλαιοκομματικές και «συστημικές» πολιτικές φιγούρες που τρώνε τη θέση νέων ανθρώπων με προοπτική και όραμα. Kυρίως όμως για το ουσιαστικότερο: γιατί ο ελληνικός λαός δεν πίστεψε ότι οι «παλιοί» που προκάλεσαν τα μνημόνια με τη διόγκωση του χρέους και των ελλειμμάτων, μπορούν πράγματι να μας βγάλουν και από αυτά.
-Γιατί, ευτυχώς ή δυστυχώς, στην πολιτική δεν έχει σημασία μόνο το αποτέλεσμα αλλά και οι προθέσεις. Το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης του Τσίπρα με τους πιστωτές ήταν, κατά γενική ομολογία, κακό: Ένα σκληρό και φοροκαταιγιστικό μνημόνιο που επιβαρύνει περαιτέρω τους ήδη ταλαιπωρημένους Έλληνες πολίτες. Όταν όμως ο λαός βλέπει έναν πρωθυπουργό να προσπαθεί, θέλει να τον επιβραβεύσει. Και μάλιστα με ιδιαίτερη θέρμη όταν γνωρίζει καλά ότι την οικονομική και κοινωνική καταστροφή την έφεραν οι πρότερες μικροκομματικές, ιδιοτελείς, ωφελιμιστικές και εν τέλει κακές προθέσεις πολιτικών προσώπων.
-Γιατί το «ναι σε όλα» κοστίζει. Ειδικά όταν μια κυβέρνηση δειλιάζει να ζητήσει από τους εταίρους 2 αυτονόητα πράγματα: Xαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα και διευθέτηση του χρέους που αποτελούσε δέσμευσή των εταίρων από τον Νοέμβριο του 2012 με τον όρο να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα. Τα συμφωνηθέντα τηρήθηκαν από τους προηγούμενους αλλά τόλμη για να διεκδικήσουν μια ηπιότερη δημοσιονομική προσαρμογή και άρα λιγότερα μέτρα για τους Έλληνες πολίτες (χωρίς φυσικά το νέο φέσι των 90 δις του Τσίπρα), δεν υπήρξε.
-Γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ απέτυχαν να θέσουν σε εφαρμογή και με αποτελεσματικό τρόπο μέτρα ανακούφισης της κοινωνίας που επλήγη από την κρίση και τα μνημόνια που οι ίδιοι της επέβαλαν. Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, μέσα σε 2,5 χρόνια διακυβέρνησης και έχοντας επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα, δεν πρόλαβε να ασχοληθεί με κάτι περισσότερο από την πιλοτική και μερική εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, που, συν τοις άλλοις, ελάχιστα επικοινώνησε. Έτσι, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έβγαλαν προς τα έξω το προφίλ των «ανάλγητων νεοφιλελεύθερων». Ο Τσίπρας, αντιθέτως, μέσα σε λίγους μήνες διακυβέρνησης έθεσε ως προτεραιότητα να περάσει νόμο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και το έκανε. Και μάλιστα μονομερώς, χωρίς να ζητήσει την άδεια των εταίρων (αναγνωρίζοντας φυσικά παράλληλα την ανάγκη ισοδύναμων μέτρων) και ανάγοντας την εν λόγω πρωτοβουλία σε ναυαρχίδα των πεπραγμένων του προεκλογικά.
-Γιατί ο λαός αντιλήφθηκε τελικά ως ψέμα τα Ζάππεια του Σαμαρά και όχι το περσινό πρόγραμμα Θεσσαλονίκης του Τσίπρα. Το δεύτερο το αντιλήφθηκε περισσότερο ως υπερεκτίμηση δυνατοτήτων και λιγότερο ως «απατεωνιά». Και αυτό γιατί ο ελληνικός λαός είδε τον Σαμαρά, εν μία νυκτί, χωρίς κόπο και τρόπο, να πετάει στον κάλαθο των αχρήστων την αντιμνημονιακή του ρητορική και να κατεβάζει το μνημόνιο αμάσητο χωρίς πρώτα να παλέψει για να αποσπάσει κάποια καλύτερα μέτρα από τους εταίρους.
-Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε μεγαλύτερη συνέπεια προς τις ιδεολογικές του αρχές σε σχέση με τη ΝΔ. Έφερε ένα μνημόνιο με πολλούς φόρους που όμως, κατά κοινή ομολογία, η αριστερά προτιμά από την περιστολή κρατικών δαπανών. Η ΝΔ όμως θεωρητικά εκπροσωπεί τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό». Στην πράξη όμως o φιλελευθερισμός πήγε περίπατο γιατί η ΝΔ επέβαλλε εξίσου σκληρούς φόρους χωρίς να περικόψει σημαντικές δημόσιες δαπάνες.
Αυτό που έμεινε στη συνείδηση του κόσμου ως «περικοπή δημοσίων δαπανών», είναι οι οριζόντιες, άδικες και άνευ προϋποθέσεων απολύσεις που έκανε η ΝΔ. Εκπαραθυρώνοντας ολόκληρες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων και όχι επίορκους ή αντιπαραγωγικούς υπαλλήλους προκειμένου να συμβάλει στη δημιουργία ενός μικρότερου αλλά επιτελικού δημοσίου στο οποίο διατείνεται ότι πιστεύει. Και ήρθε έτσι ο Τσίπρας ως σωτήρας για να διορθώσει άμεσα αυτή την αδικία.
-Γιατί ο λαός απορρίπτει τους διαχειριστές. Τη στιγμή που ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ μιλούσαν προεκλογικά αποκλειστικά για την εφαρμογή του μνημονίου και δεν κατέθεταν συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις/προτάσεις επί ζητημάτων που δεν έχουν δημοσιονομικό αντίκτυπο, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε, παράλληλα με την εφαρμογή των συμφωνηθέντων, και για μάχες που πρέπει να κερδηθούν. Η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η κατάργηση των ομαδικών απολύσεων είναι ενδεικτικό παράδειγμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε λοιπόν ότι σηκώνει το ανάστημά του υπερασπίζοντας το αυτονόητο όταν οι υπόλοιποι το μόνο που σήκωσαν είναι μια λευκή σημαία.
-Γιατί, τέλος, η ελπίδα του σκισίματος του μνημονίου εντός ευρώ πέθανε. Και ο ελληνικός λαός ήθελε να δείξει με την ψήφο του ότι προτιμά ένα μνημόνιο με ελάχιστες κοινωνικές προβλέψεις, παρά ένα μνημόνιο με καθόλου κοινωνικές προβλέψεις. Όχι για τίποτα άλλο. Για να διαφυλάξει τουλάχιστον το χιλιοειπωμένο: Την έρημη την αξιοπρέπειά του.
Γράφει η Ηρώ Ράντου
Όχι, δεν είναι στραβός ο λαός που ανέδειξε και πάλι πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα παρά τα capital controls, το σκληρό 3ο μνημόνιο και τη διάσπαση του κόμματός του. Μάλλον (πιο) στραβά αρμενίζουν οι υπόλοιποι. Γιατί όμως;
-Πρώτα απ΄όλα, για το αυταπόδεικτο: Γιατί ένας νέος, άφθαρτος και χαρισματικός αρχηγός κόμματος εμπνέει στον λαό μεγαλύτερη εμπιστοσύνη από παλαιοκομματικές και «συστημικές» πολιτικές φιγούρες που τρώνε τη θέση νέων ανθρώπων με προοπτική και όραμα. Kυρίως όμως για το ουσιαστικότερο: γιατί ο ελληνικός λαός δεν πίστεψε ότι οι «παλιοί» που προκάλεσαν τα μνημόνια με τη διόγκωση του χρέους και των ελλειμμάτων, μπορούν πράγματι να μας βγάλουν και από αυτά.
-Γιατί, ευτυχώς ή δυστυχώς, στην πολιτική δεν έχει σημασία μόνο το αποτέλεσμα αλλά και οι προθέσεις. Το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης του Τσίπρα με τους πιστωτές ήταν, κατά γενική ομολογία, κακό: Ένα σκληρό και φοροκαταιγιστικό μνημόνιο που επιβαρύνει περαιτέρω τους ήδη ταλαιπωρημένους Έλληνες πολίτες. Όταν όμως ο λαός βλέπει έναν πρωθυπουργό να προσπαθεί, θέλει να τον επιβραβεύσει. Και μάλιστα με ιδιαίτερη θέρμη όταν γνωρίζει καλά ότι την οικονομική και κοινωνική καταστροφή την έφεραν οι πρότερες μικροκομματικές, ιδιοτελείς, ωφελιμιστικές και εν τέλει κακές προθέσεις πολιτικών προσώπων.
-Γιατί το «ναι σε όλα» κοστίζει. Ειδικά όταν μια κυβέρνηση δειλιάζει να ζητήσει από τους εταίρους 2 αυτονόητα πράγματα: Xαμηλότερα πρωτογενή πλεονάσματα και διευθέτηση του χρέους που αποτελούσε δέσμευσή των εταίρων από τον Νοέμβριο του 2012 με τον όρο να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα. Τα συμφωνηθέντα τηρήθηκαν από τους προηγούμενους αλλά τόλμη για να διεκδικήσουν μια ηπιότερη δημοσιονομική προσαρμογή και άρα λιγότερα μέτρα για τους Έλληνες πολίτες (χωρίς φυσικά το νέο φέσι των 90 δις του Τσίπρα), δεν υπήρξε.
-Γιατί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ απέτυχαν να θέσουν σε εφαρμογή και με αποτελεσματικό τρόπο μέτρα ανακούφισης της κοινωνίας που επλήγη από την κρίση και τα μνημόνια που οι ίδιοι της επέβαλαν. Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, μέσα σε 2,5 χρόνια διακυβέρνησης και έχοντας επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα, δεν πρόλαβε να ασχοληθεί με κάτι περισσότερο από την πιλοτική και μερική εφαρμογή του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, που, συν τοις άλλοις, ελάχιστα επικοινώνησε. Έτσι, ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έβγαλαν προς τα έξω το προφίλ των «ανάλγητων νεοφιλελεύθερων». Ο Τσίπρας, αντιθέτως, μέσα σε λίγους μήνες διακυβέρνησης έθεσε ως προτεραιότητα να περάσει νόμο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και το έκανε. Και μάλιστα μονομερώς, χωρίς να ζητήσει την άδεια των εταίρων (αναγνωρίζοντας φυσικά παράλληλα την ανάγκη ισοδύναμων μέτρων) και ανάγοντας την εν λόγω πρωτοβουλία σε ναυαρχίδα των πεπραγμένων του προεκλογικά.
-Γιατί ο λαός αντιλήφθηκε τελικά ως ψέμα τα Ζάππεια του Σαμαρά και όχι το περσινό πρόγραμμα Θεσσαλονίκης του Τσίπρα. Το δεύτερο το αντιλήφθηκε περισσότερο ως υπερεκτίμηση δυνατοτήτων και λιγότερο ως «απατεωνιά». Και αυτό γιατί ο ελληνικός λαός είδε τον Σαμαρά, εν μία νυκτί, χωρίς κόπο και τρόπο, να πετάει στον κάλαθο των αχρήστων την αντιμνημονιακή του ρητορική και να κατεβάζει το μνημόνιο αμάσητο χωρίς πρώτα να παλέψει για να αποσπάσει κάποια καλύτερα μέτρα από τους εταίρους.
-Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ επέδειξε μεγαλύτερη συνέπεια προς τις ιδεολογικές του αρχές σε σχέση με τη ΝΔ. Έφερε ένα μνημόνιο με πολλούς φόρους που όμως, κατά κοινή ομολογία, η αριστερά προτιμά από την περιστολή κρατικών δαπανών. Η ΝΔ όμως θεωρητικά εκπροσωπεί τον «κοινωνικό φιλελευθερισμό». Στην πράξη όμως o φιλελευθερισμός πήγε περίπατο γιατί η ΝΔ επέβαλλε εξίσου σκληρούς φόρους χωρίς να περικόψει σημαντικές δημόσιες δαπάνες.
Αυτό που έμεινε στη συνείδηση του κόσμου ως «περικοπή δημοσίων δαπανών», είναι οι οριζόντιες, άδικες και άνευ προϋποθέσεων απολύσεις που έκανε η ΝΔ. Εκπαραθυρώνοντας ολόκληρες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων και όχι επίορκους ή αντιπαραγωγικούς υπαλλήλους προκειμένου να συμβάλει στη δημιουργία ενός μικρότερου αλλά επιτελικού δημοσίου στο οποίο διατείνεται ότι πιστεύει. Και ήρθε έτσι ο Τσίπρας ως σωτήρας για να διορθώσει άμεσα αυτή την αδικία.
-Γιατί ο λαός απορρίπτει τους διαχειριστές. Τη στιγμή που ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ μιλούσαν προεκλογικά αποκλειστικά για την εφαρμογή του μνημονίου και δεν κατέθεταν συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις/προτάσεις επί ζητημάτων που δεν έχουν δημοσιονομικό αντίκτυπο, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε, παράλληλα με την εφαρμογή των συμφωνηθέντων, και για μάχες που πρέπει να κερδηθούν. Η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η κατάργηση των ομαδικών απολύσεων είναι ενδεικτικό παράδειγμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε λοιπόν ότι σηκώνει το ανάστημά του υπερασπίζοντας το αυτονόητο όταν οι υπόλοιποι το μόνο που σήκωσαν είναι μια λευκή σημαία.
-Γιατί, τέλος, η ελπίδα του σκισίματος του μνημονίου εντός ευρώ πέθανε. Και ο ελληνικός λαός ήθελε να δείξει με την ψήφο του ότι προτιμά ένα μνημόνιο με ελάχιστες κοινωνικές προβλέψεις, παρά ένα μνημόνιο με καθόλου κοινωνικές προβλέψεις. Όχι για τίποτα άλλο. Για να διαφυλάξει τουλάχιστον το χιλιοειπωμένο: Την έρημη την αξιοπρέπειά του.
ΑΝ σας άρεσε αυτό το άρθρο κάντε κλίκ...ΕΔΩ.. για να είστε οι πιο ενημερωμένοι αναγνώστες του διαδικτύου
πολιτικες αναλθσεις του κωλου,,,με συγκεκριμενο στοχο,,,απευθυνεσται σε ανεγκεφαλους και δημιουρηται ανεγκεαφαλους ραγιαδες,,,,,ευροτσολιαδες,η συγχρωνοι εκδοση των γερμανοτσολιαδων του '40,,,,
ΑπάντησηΔιαγραφή