"Αυτό που ζούμε είναι εξευτελιστικό" είναι το σχόλιο του ηθοποιού Αντώνη Καρυστινού για την κρίση και προσθέτει ότι λόγω έλλειψης παιδείας τίποτα δεν μπορεί να γίνει καλύτερο. Ο γνωστός ηθοποιός ανήκει πια στο δυναμικό του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας που ανεβάζει ως καλοκαιρινή παραγωγή την "Ελένη" του Ευριπίδη κάνοντας πρεμιέρα στις 5 Ιουλίου στο Κάστρο Καλαμάτας, με πρωταγωνιστές την Πέμυ Ζούνη και τον Αντώνη Καφετζόπουλο.
- Πρόκειται για ένα έργο που χαρακτηρίζεται ως ιλαροτραγωδία.
"Ναι, έτσι χαρακτηρίζεται από τους περισσότερους. Είναι ένα έργο το οποίο είχε αυτό το αποτέλεσμα γιατί το χρειαζόταν η ίδια η εποχή λόγω του πολέμου και του εμφύλιου και της Σικελικής εκστρατείας, οι απώλειες ήταν τεράστιες, ο κόσμος ήταν απογοητευμένος κι έτρεχε στα μαντεία ρωτώντας αν θα γυρίσουν πίσω οι δικοί του άνθρωποι. Γενικώς ήταν μια σκοτεινή περίοδος απ' αυτές που ο άνθρωπος φοβάται και κοιτάζει απελπισμένος προς το θεό και προσεύχεται. Ο μύθος αυτός ξεκίνησε από το Στησίχορο και ο Ευριπίδης τον ανέπτυξε και κάποιος έχει πει ότι είναι σαν να κοιτάζει ο ίδιος ο μύθος τον εαυτό του στον καθρέφτη και να χαμογελάει με πικρία. Νομίζω ότι αυτό το είδος της ιλαροτραγωδίας προέκυψε γιατί δεν γινότανε κι αλλιώς… όπως στη δική μας εποχή. Είχε αναπτυχθεί και ένα φιλοσοφικό κίνημα που αμφισβητούσε -ήταν αμφισβητίας και ο ίδιος ο Ευριπίδης, που έκρινε όλες τις πατροπαράδοτες αξίες και με τα έργα του και με τη στάση ζωής του. Η δημοκρατία εκείνη την εποχή ήταν σε κρίση πάντως …".
- Αρα υπάρχει αντιστοιχία με το σήμερα; Από την άποψη ότι ρίχνει "λοξή" ματιά στην εποχή, κάτι που κάνουμε και σήμερα...
"Αυτό είναι το πλαίσιο του έργου που γράφτηκε και παίχτηκε στην εποχή του, αλλά νομίζω ότι εμείς στο σήμερα, πέρα από όποια λοξή ματιά οφείλουμε να το δούμε σοβαρά. Βέβαια η τέχνη όπως έλεγε και ο Τσέχοφ, πρέπει να είναι όπως στα όνειρα των ανθρώπων και όχι όπως στην πραγματικότητα. Είναι υποχρέωση λοιπόν της τέχνης να έχει τη λοξή ματιά κι όχι να βγάζει το όπλο".
- Ο ρόλος σας, ο Θεοκλύμενος, είναι ένας κακός τύπος.
"Α ναι… για βοηθήστε αλήθεια να τον καταλάβω κι εγώ! Είναι ευσεβής νομίζετε; ".
- Ενας άνθρωπος που προσπαθεί να έχει μια γυναίκα με τη βία και προσπαθεί να σκοτώσει την αδελφή του, πόσο ευσεβής να είναι;
"Κι όμως ο ίδιος παρουσιάζει ένα προφίλ ευσεβούς και θεοφοβούμενου και πιστού στις παραδόσεις. Δηλαδή, το καταστατικό του κόμματός του αν το πούμε πιο απλά, είχε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Αν αναλύσεις όμως στο βάθος βλέπεις έναν άνθρωπο απολυταρχικό, αριβίστα που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του".
- Είναι δύσκολο να τον αποκωδικοποιήσετε και να τον εκπροσωπήσετε αυτόν τον ρόλο;
"Να σας πω, ξέρουμε ότι οι αρχαίοι Ελληνες τους βαρβάρους τους θεωρούσαν και λίγο απλοϊκούς, οπότε όλο το έργο, συνεπώς και ο ρόλος, έχει κι ένα φαρσικό στοιχείο που δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Παρουσιάζει λοιπόν αυτόν τον βάρβαρο ως απόλυτο μονάρχη για να μπορεί κάποια στιγμή να τον υπονομεύσει κιόλας, γιατί αν βγει από την αρχή χαζούλης είναι άλλη η προσέγγιση. Δεν τον θέλουμε όμως να σκοτώνει από χαζομάρα γιατί θέλουμε να δείξουμε και τα δεινά του πολέμου και το κακό να αφαιρείς μια ανθρώπινη ζωή. Γιατί όπως λέει και το έργο, ένας άνθρωπος δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται, αλλά εκπροσωπεί και κάποια πράγματα, έχει πίσω του μια οικογένεια. Δεν είναι ένας στρατιώτης που απλά χάθηκε"
- Εχετε συνεργαστεί πολλές φορές με ΔΗΠΕΘΕ. Ποιες είναι οι βασικές τους διαφορές νομίζετε σε σχέση με τα κεντρικά θέατρα;
"Οχι μόνο από τα κεντρικά, αλλά και μεταξύ τους διαφέρουν τα περιφερειακά θέατρα. Κι αυτή την διαφορά δεν την κάνει ο εξοπλισμός του θεάτρου και τα σκηνικά, αλλά την κάνει το κοινό. Η Καλαμάτα λοιπόν είναι μια πόλη που έχει διαθέσει ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχικά και οικονομικά στον πολιτισμό. Είναι ωραίο λοιπόν να έχεις ένα εκπαιδευμένο κοινό γιατί κι εσύ μπορείς να αναπτύξεις έναν διάλογο που μπορεί να πάει παραπέρα. Δεν το πιάνεις από το α, β. Αυτές οι καλοκαιρινές παραστάσεις με τις περιοδείες τους, αναζητούν από τη φύση τους κιόλας ένα ετερόκλητο κοινό. Είναι σαν το παγκάκι που αλλάζει ο κόσμος κάθε λίγο. Τώρα, σε σχέση με τα κεντρικά θέατρα, τα περιφερειακά έχουν διαφορές σε σχέση και με το ρεπερτόριο. Τα περιφερειακά θέατρα μου θυμίζουν αυτό που γίνεται στο θέατρο της Ξένιας Καλογεροπούλου (γιατί από εκεί ξεκίνησα), που κάθε 7 χρόνια κάνει μια επανάληψη ρεπερτορίου με διαφορετική προσέγγιση και σκηνοθεσία κάθε φορά, γιατί αλλάζει το κοινό, μεγαλώνουν τα παιδιά. Ετσι κι ένα περιφερειακό θέατρο πρέπει νομίζω να έχει αυτή την περιοδικότητα για να προτείνει στον κόσμο μια κατεύθυνση. Φυσικά θα μπορούσαν -και κάποια θέατρα το κάνουν- να έχουν και σκηνές πιο ερευνητικές, γιατί όχι; ".
- Γιατί επιλέξατε να γίνετε ηθοποιός;
"Δεν ξέρω, αλήθεια… έτυχε. Ούτε καν το σκεφτόμουν και γι' αυτό μου προέκυψε και όταν ήμουν 25 χρονών. Εγώ μεγάλωσα σε ένα πολιτικοποιημένο περιβάλλον, στην Καισαριανή και γενικά ήμουν ευαίσθητος απέναντι στην τέχνη γενικότερα".
- Μεγαλωμένος σε λαϊκή, προσφυγική γειτονιά λοιπόν, χαρακτηριστική και για τους αγώνες της. Το σήμερα κι αυτό που ονομάζουμε "κρίση" τι συναισθήματα σας γεννά; Απογοήτευση, θυμό;
"Αυτές οι δηλώσεις "είμαι πολύ θυμωμένος" που κάνουν κάποιοι, μου φαίνονται πολύ αστείες. Εχει αποκαλυφθεί όμως όλο το παιχνίδι και είμαστε σε μια μεταβατική περίοδο που σαφώς αφορά όλο τον πλανήτη αυτή η συστημική αλλαγή και δεν αρκεί ο θυμός. Δεν ξέρω τι είναι πιο βίαιο αλήθεια, αυτό που λέγεται κρίση και έχει όλη αυτή την διάρκεια και τον εξευτελισμό για τους ανθρώπους που είναι από 1 μέχρι 100 ετών, ή ένας πόλεμος; Αλήθεια δεν ξέρω. Ομως είναι εξευτελιστικό αυτό που μας συμβαίνει".
- Οταν περάσει η κρίση θα μας βρει καλύτερους ή πιο λυσσασμένους από τη στέρηση;
"Αυτό που ζούμε μας δίνει μια εμπειρική γνώση, αλλά χωρίς παιδεία εξέλιξη δεν υπάρχει. Στη φάση που είναι ο δικός μας πολιτισμός, χωρίς παιδεία δεν θα υπάρξει τίποτα καλύτερο, παρά μόνο χειρότερο".
- Θέατρο, σινεμά, τηλεόραση. Τι αγαπάτε περισσότερο;
"Είναι τρεις διαφορετικές λειτουργίες που έχουν σχέση με τον άνθρωπο και το χρόνο, αλλά η υποκριτική τέχνη είναι μία. Οταν παίζεις μια παράσταση λες μια ιστορία με αρχή, μέση, τέλος για μια συγκεκριμένη ώρα κι είναι απόλυτα διαφορετικό από το να κάνεις μια ταινία. Η τηλεόραση πάλι είναι ένα συγκεκριμένο προϊόν, πιο απλό σε απαιτήσεις. Προσπαθώ το θέατρο και το σινεμά να τα έχω πιο "παραχαϊδεμένα", ενώ την τηλεόραση τη θέλω να έχει και μια … ελαφρότητα! Δεν μπορώ αλήθεια να επιλέξω ένα από τα τρία, μ' αρέσουν και τα τρία! ".
- Γίνατε πολύ αναγνωρίσιμος μέσω της τηλεόρασης. Πώς το αντιμετωπίζετε;
"Είναι κάποιοι ηθοποιοί που τους βλέπεις και θέλεις να πας να τους αγκαλιάσεις γιατί πράγματι τον έχεις αγαπήσει, τον νιώθεις δικό σου άνθρωπο. Πώς ήταν για παράδειγμα ο Θανάσης Βέγγος; Ε, εγώ από την άλλη δεν έχω τέτοιες εκδηλώσεις από τον κόσμο λόγω παρουσιαστικού… μάλλον φοβούνται! ".
ΑΝ σας άρεσε αυτό το άρθρο κάντε κλίκ.. ΕΔΩ.. για να είστε οι πιο ενημερωμένοι αναγνώστες του διαδικτύου!
Διαβάστε το άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ http://www.eleftheriaonline.gr/politismos/synentefkseis-parousiaseis/item/26607-antonis-karystinos
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου