«10χρονη καμικάζι»… Δεν ξέρουμε πια τι λέμε και τι γράφουμε
Ολγα Μαύρου
Στη Νιγηρια ζώνουν παιδάκια 7 -10 ετων με εκρηκτικά και τα στέλνουν σε «στόχους» και τα ανατινάζουν σαν ανθρωποβομβίδες χωρίς ψυχή
Ομως αυτοί δεν πάνε καλά, το ξέρουμε. Εμείς οταν βάζουμε τίτλο ή λέμε «10χρονη καμικάζι» πάμε καλά;
Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε παιδάκια 7, 8 και 10 χρονώ ικανά να αποφασίζουν για το θάνατο άλλων και το δικό τους; Καταντήσαμε να θεωρούμε τα παιδια ενηλίκους; Χάσαμε κάθε κοινή λογική για το διαχωρισμο παιδιού, εφήβου ενήλικα και την ανάλογη ικανότητα σκέψης, κρίσης, αντίληψης ανά ηλικία;
Χτες η 10χρονη κακότυχη Νιγηριανη που ζώστηκε εκρηκτικά από τη Μπόκο Χαράμ ήταν με ένα άλλο κοριτσάκι 10 χρονώ. Η πρώτη πάτησε αυτό που της είπαν οι «μεγάλοι» και τα «καταφερε». Σκοτώθηκε τραυματίζοντας αρκετους. Κατά πάσα πιθανότητα δεν ήξερε τι ακριβώς γίνεται όταν πατάς το κουμπι -αν το πάτησε η ίδια και δεν ενεργοποιησαν άλλοι τα εκρηκτικά που της είχαν φορέσει. Στο δεύτερο παιδί η έκρηξη απέτυχε. Και οι συντοπίτες της, την λιντσάρανε….
Στις 11 Δεκέμβρη η Μπόκο Χαράμ είχε στείλει δύο 7χρονα κοριτσάκια με παρόμοια αποστολή σε αγορά. Σκοτώθηκαν τότε τα δυο παιδακια, ένας περαστικός και τραυματίστηκαν δέκα.
Τα 7χρονα ίσως ήταν παδιά «άπιστων» που τα εστειλαν επίτηδες οι σουνιτες να σκοτωθούν, σίγουρα δεν ήταν παιδιά ή ανίψια εκείνων που τα καταδίκασαν. Δυο ταλαίπωρα ορφανά κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν, που αλλοι αποφάσισαν για λογαριασμο τους ποτε θα έπαιρνε τέλος το ταξιδάκι τους στη ζωη. Ομως ούτε τα 10χρονα είναι σε ηλικία να κρίνουν έννοιες όπως ο θάνατος.
Οταν μιλάμε για «καμικάζι» σε αυτές τις ηλικίες, γινομαστε μποκοχαραμικοί κι εμείς, γιατί τελικά η διαφορά μας με τους «απέναντι» είναι μόνον ο πολιτισμος και όσα αυτός σημαινει, με εκείνες τις λεπτές, συχνά κουραστικές διαχωριστικές γραμμές του, που τόσο πολύ ξεκούραστες μοιάζουν όταν είναι για τηλεπερσόνες που χωρίζουν ή βαφτίζουν και τόσο ασήκωτες οταν αφορούν κάτι κουραστικό για την ψυχή μας
Με τον πολεμο που βιωνουμε κάθε μέρα, στο Αιγαιο οι πνιγμένοι, στην Πόλη οι ανατιναγμένοι, στους δρόμους μας οι επιζήσαντες, νιώθω πως δεν μπαίνουμε στο 2017, αλλά στο 1517, σε μια μεσαιωνικη αντιληψη, όπου η παιδικη ψυχή χάνεται και αντικρύζοντας πια ένα μελαψό παιδί αναρωτιόμαστε αν ειναι πράκτορας του εχθρού ζωσμένο με κάτι ή είναι ένα πράγματι αθώο παιδάκι που κουβαλάει μόνο τη δυστυχία του.
Ναι, στην Αφρική τα παιδιά γίνονται στρατιώτες νωρίς, με βιασμους, ηρωϊνη και ό,τι άλλο διώχνει σαν περιττο βάρος την αθωότητά τους στα γρηγορα. Ομως αν δεχόμαστε ότι τα 8χρονα και 10χρονα έχουν ευθύνη και κρίση επειδή ανατράφηκαν στην Αφρική και άρα ειναι συνειδητοί καμικάζι, τότε γιατί μας ενοχλεί που παντρεύονται νωρίς και θεωρούμε παιδεραστή όποιον γλυκοκοιτάξει 12χρονο; Αν η ματιά η «δυτική» γίνεται αφρικανική ή μεσανατολίτικη για το πρώτο, και θεωρούμε εμμεσα το παιδί υπευθυνο για φόνο η αυτοκτονία, πρέπει να αλλάζει η οπτικη μας και για την συναίνεση στο γάμο
Οταν δεν αναλογιζόμαστε τι σημαίνει κάθε εύκολος χαρακτηρισμός, όλη αυτή η βία τελικά πετυχαίνει το στόχο της: να μας κάνει όμοιούς τους χωρίς μάλιστα να έχουμε το άλλοθι της απελπισίας τους
Εμείς γινομαστε ακριτοι και αμαθείς από ανία και βιασύνη, γιατι εμείς δεν γεννηθήκαμε σε έρημο, δεν βίασαν τη μάνα μας, δεν σκότωσαν τον πατέρα μας, δεν μας ξεζούμισαν τα ευρωπαϊκά κεφάλαια σαν δούλους, σαν διαμάντια, σαν πετρελαια, σαν νοματαίους.
Εμεις διαλέξαμε επανειλημμένα να υποταγούμε για τις λιρες Αγγλίας παλιότερα και τα ευρώ σήμερα, και τώρα επιλέγουμε στην αθλιότητα των μνημονιων να ξεκουράζουμε την ψυχή μας με σίριαλ, και voice και ποιος χώρισε και με τους συναδέλφους δημοσιογράφους να σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν τελείωσαν λυκειο (για τα ελληνικά τους) και αν είναι μια στάλα σκεπτόμενοι (για οσα αμάσητα δινουν προς κατάποση αλλονών, μασημένα μάλλον από τους διευθυντές τους για να ακριβολογούμε) και με ελάχιστη περίσκεψη για το τι ακριβώς σερβίρουν προς κατανάλωση.
Το «10χρονη καμικάζι» είναι μια ευκολια, όπως το θεσμος που αθώωσε την τρόικα και ξευτίλισε τους θεσμούς, το «συμφωνία» αντι για «μνημονιο», ο ΕΝΦΙΑ αντι για χαράτσι (πέτυχε τη μετονομασία ο Σαμαράς σε συμφωνια με τα ΜΜΕ) αλλά και το λαϊκισμος, μια λέξη που αποτελεί ύβρι για τη λαϊκή βούληση και τη δημοκρατία και όμως την καταπίνουμε επειδή την καθιέρωσε και την επιβάλλει ο νέος κοσμος. Ψάχνοντας για τις σωστές λέξεις και έννοιες είναι απιστευτα κουραστικο, ειδικα για εμάς που δεν εχουμε να πληρώσουμε ούτε αυτό το μήνα την ΔΕΗ
Ομως, δυστυχώς, οταν η ψυχή δεν κουράζεται, μποκοχαραμίζεται
presspublica.gr
Με τον πολεμο που βιωνουμε κάθε μέρα, στο Αιγαιο οι πνιγμένοι, στην Πόλη οι ανατιναγμένοι, στους δρόμους μας οι επιζήσαντες, νιώθω πως δεν μπαίνουμε στο 2017, αλλά στο 1517, σε μια μεσαιωνικη αντιληψη, όπου η παιδικη ψυχή χάνεται και αντικρύζοντας πια ένα μελαψό παιδί αναρωτιόμαστε αν ειναι πράκτορας του εχθρού ζωσμένο με κάτι ή είναι ένα πράγματι αθώο παιδάκι που κουβαλάει μόνο τη δυστυχία του.
Ναι, στην Αφρική τα παιδιά γίνονται στρατιώτες νωρίς, με βιασμους, ηρωϊνη και ό,τι άλλο διώχνει σαν περιττο βάρος την αθωότητά τους στα γρηγορα. Ομως αν δεχόμαστε ότι τα 8χρονα και 10χρονα έχουν ευθύνη και κρίση επειδή ανατράφηκαν στην Αφρική και άρα ειναι συνειδητοί καμικάζι, τότε γιατί μας ενοχλεί που παντρεύονται νωρίς και θεωρούμε παιδεραστή όποιον γλυκοκοιτάξει 12χρονο; Αν η ματιά η «δυτική» γίνεται αφρικανική ή μεσανατολίτικη για το πρώτο, και θεωρούμε εμμεσα το παιδί υπευθυνο για φόνο η αυτοκτονία, πρέπει να αλλάζει η οπτικη μας και για την συναίνεση στο γάμο
Οταν δεν αναλογιζόμαστε τι σημαίνει κάθε εύκολος χαρακτηρισμός, όλη αυτή η βία τελικά πετυχαίνει το στόχο της: να μας κάνει όμοιούς τους χωρίς μάλιστα να έχουμε το άλλοθι της απελπισίας τους
Εμείς γινομαστε ακριτοι και αμαθείς από ανία και βιασύνη, γιατι εμείς δεν γεννηθήκαμε σε έρημο, δεν βίασαν τη μάνα μας, δεν σκότωσαν τον πατέρα μας, δεν μας ξεζούμισαν τα ευρωπαϊκά κεφάλαια σαν δούλους, σαν διαμάντια, σαν πετρελαια, σαν νοματαίους.
Εμεις διαλέξαμε επανειλημμένα να υποταγούμε για τις λιρες Αγγλίας παλιότερα και τα ευρώ σήμερα, και τώρα επιλέγουμε στην αθλιότητα των μνημονιων να ξεκουράζουμε την ψυχή μας με σίριαλ, και voice και ποιος χώρισε και με τους συναδέλφους δημοσιογράφους να σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν τελείωσαν λυκειο (για τα ελληνικά τους) και αν είναι μια στάλα σκεπτόμενοι (για οσα αμάσητα δινουν προς κατάποση αλλονών, μασημένα μάλλον από τους διευθυντές τους για να ακριβολογούμε) και με ελάχιστη περίσκεψη για το τι ακριβώς σερβίρουν προς κατανάλωση.
Το «10χρονη καμικάζι» είναι μια ευκολια, όπως το θεσμος που αθώωσε την τρόικα και ξευτίλισε τους θεσμούς, το «συμφωνία» αντι για «μνημονιο», ο ΕΝΦΙΑ αντι για χαράτσι (πέτυχε τη μετονομασία ο Σαμαράς σε συμφωνια με τα ΜΜΕ) αλλά και το λαϊκισμος, μια λέξη που αποτελεί ύβρι για τη λαϊκή βούληση και τη δημοκρατία και όμως την καταπίνουμε επειδή την καθιέρωσε και την επιβάλλει ο νέος κοσμος. Ψάχνοντας για τις σωστές λέξεις και έννοιες είναι απιστευτα κουραστικο, ειδικα για εμάς που δεν εχουμε να πληρώσουμε ούτε αυτό το μήνα την ΔΕΗ
Ομως, δυστυχώς, οταν η ψυχή δεν κουράζεται, μποκοχαραμίζεται
presspublica.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου